නාඩි සෙට් එක

Wednesday, November 7, 2018

අරගලේ දවසක්



සුබාෂ් මෙහි එන්න...
ගිය සතියේ අපි දැමූ සිස්ටමේ බග් එකක්.
හනික ගොස් client හට - Fix එකක් කර එන්න.

ලොක්ක දුන් අවසරෙන් - ටුක් එකක නැඟුණු මම
කළු දුමාරය මැදින් ක්ලයන්ට් දෙවි සොයාගෙන -  පියාඹා දැන් යමි
උන්ගේ රස්පැට් බලා - දෙක තුනට වැඳ වැටී
පැච් එකක් අලවා - ජාමේ බේරා එමි.

දැන් ලන්ච් ටයිම් එක කියා - මොර ගසන බඩ ගෙඩිය
පොකැට්ටුව ගමි අතට - අසුවුනේ බිරින්දෑ අතට දුන් බඩු ලිස්ට් ය

ක්‍රෙඩිට් කාඩය හංගවා - සියයේ කොළයක් ගුලි කරන්
රිංගුවා මං හනික - තුන්මුල්ලේ කෙලවරේ සීයේ කඩයේ පිලට

මෙතැන නැත අමුත්තක් - අවුරුදුම හතරක් තැප උන්නු තැන වෙච්චි
නැහැ තවම වෙනසක් - හිටියේ ඒ අයියා මූනේ පැත්තක් කළු වෙච්චි

ආ.. මල්ලි මෙහි එන්න - දැක්කේ නෑ කාලෙකින්
ඔව් අයියේ දැන් ඉතිං වැඩ රාජකාරි නේ... - අවුට් වී ගිහිං හෙම උනා අවුරුදු දෙකක්!

අප්පේ එසේනම් දැන් හොඳට සරු ඇති - බැඳලා කරලා හෙම වාහනේ ගන්නැති

ගිය ජනේරුවේ බැන්දා - ගල්කිස්සේ හෝටලේ එක දවසේ වෙඩින් එක
දවස් දෙක තුන ගන්න දැන් හරිම වියදම්!
(ඒ දවසත් ගත්තේ ලෝන් එකකින් කියල - කටක් ඇරලා මූට කෙසේ නම් කියම් මම!)

මොනවාද අද කන්නේ
සීයේ රයිස් එක අයියේ - වෙනදා කන එකම අද කන්න කියලා හිතුනා
(ක්‍රෙඩිට් කාඩයේ ලිමිට් -  පැනපු බව මේකා දන්නවානම්...)

බැලුවා ගහ යට බංකුව - අපි දෙන්නා හිටිය තැන
ඉඩක් තිබුනේ නෑ මට - එතැන තිබුනා වෙනත් කුඩයක්

අනිත් මල්ලිලා හෙම - හම්බෙනවා වෙන්නැති
ඉස්සර වාගේම - සෙට් වෙනවාද තාම?

බැච් එකේ එකෙක්ගේ - වෙඩිමක් තිබ්බොතින්
හම්බෙනවා සමහරක් - උනුත් දැන් වැඩ වලම
(සෙට් වෙන්න කෝ ඉඩක් - පොකැට්ටුවේ ලොකු හිලක් - ගල් බෝතලෙත් දැන් ගිණි ගණන්!)

කාලෙකින් උඩ නාපු වට්ස්ඇප් ගෘප් චැට - අන්තිමේ අපි ගහපු කැම්පස් එකේ සෙල්ෆිය
මොබයිලේ අස්සේ හිර වෙලා දැක්කා මම

දේශපාලන ටෝක් දී හිටපු මල්ලී - කෝ දැන් තාම යනවාද එල්ලී
නෑ අයියේ ඌ ලඟදි පත්වීම ගත්තා - ඉස්කෝලේ උප ගුරු!
ක්ලාස් කරගෙන ඉන්නේ - ඌට නම් දැන් සරුයි.  

හැමදාම අයියගෙන් ණය ගත්තු කිතුලා - අයියාට මතකද අර බඩ තිබ්බ ලොකු එකා
ඌ දැන් පිට රටක - එන්නේ නෑ ආයෙත් කියලා එහෙ පැන්නා
(කිව්වහම මතක් උනේ - ගිය සතියේ ඌ එවපු මැසේජ් එක තිබ්බා අන්රීඩයේ)

මචං අපි සෙට් වෙමු!
ගෑනු දරු මල්ලොත් අරං හරි සෙට් වෙමු!
හොස්ටලේ බිත්තියේ අත ගසා දිව්රාපු - අපේ උන් සැට් එක උන්නාද මලා ද!!!

මතකද සුන්දරී ඉස්සර කාලේ දවසක...
බංකුවේ ඉඳගෙන.. උඹේ අතින් අල්ලා..
දුන්නා මං වචනයක්
යමු අපිත් සිංගා - හනිමූන් කැන්දා  
(ලෝන් එක මේ මාසේ ලැප් නොවී බේරුනොත් ඒ ඇති!)

අයියේ මේ සීය -  ගන්න දෑතින් ඔන්න
මල්ලි සිකැරට් එකක්?
එපා අයියේ දැන් - බ්ලොග් ගලක් ඔය ගණන්!       

Tuesday, October 30, 2018

ආදර බෘංගයා


පාසල් ප්‍රේමේ හරිම අලංකෘත එකක්. මේකත් එහෙම කතාවක්. නම් ගම් ඔක්කොම කල්පිතයි. විස්තර ඔක්කොම කල්පිත නෑ.

මේක අට වසරේ විතර වෙච්චි දෙයක්.  දැන් තොපි කියයි කටේ කිරි සුවඳ යන්නත් කලින් තොපිට මදන කුලප්පුව ගහලා තිබිලා කියලා! ඔව්. අපි ඉස්සර ඉඳන් වනචර කොල්ලෝ!

අපේ පන්තියේ හිටපු කොල්ලෙක්ට කෙල්ලෙක් ගැන ආදර හැඟීමක් පහල උනා! අපි කෙල්ලට මල්රානි කියමු! කොල්ලට නිමල් කියමු. අවධාරණයෙන් කියන්නේ නිමල් කියන්නේ මං නෙවෙයි!

නිමල් මල්රානි ට පැලෙන්න ආදරේ කළා. අට වසරේ ඇටකිති කොල්ලෙක්ට හිතාගන්න බැරි තරමට මල්රානිගේ හැමදේටම නිමල් ආදරේ කළා. කොච්චරද කිව්වොත් මල්රානි පාවිච්චි කරන.. මල්රානි ලඟින් හරි ගියපු දේවල් හරිම පරිස්සමෙන් එකතු කරන්නත් නිමල් පුරුදු උනා.

මේ අපූරු එකතුවේ, මල්රානිගේ කොන්ඩේ බදින කළු රිබන් පටියක්, මල්රානිගේ ඔටෝ බුක් එකේ පුංචි යතුරක්, මල්රානි ලියලා ඉවර වෙච්චි පෑනක් වගේම මල්රානිගේ උප්පැන්න සහතිකේ පොටෝකොපියක් වගේ දේවලුත් නිමල් ළඟ තිබ්බා.

කොහොමෙන් කොහොම හරි එකොළහ වසරට එද්දී මල්රානිට වචනේ දාන්න නිමල් එඩිතර උනා. මල්රානි හා කිව්වද! නෑ මිතුරනි! මල්රානි බෑ කිව්වා. OL පාස් වෙලා මල්රානි වෙන ඉස්කෝලෙකට ගියා.

අපි අපේ රාජධානියේ තනි උනා. නිමල් අස්පයා මැරිච්චි සොල්දාදුවා වගේ මල්රානි යන එන තැන්, ක්ලාස් හොයන්න පටන් ගත්තා.

මල්රානි අපි ගියපු සමහර ක්ලාස් වලට ගියේ නෑ. ඒත් නිමල් ට සහයෝගයක් විදිහට ඒ ක්ලාස් මුර කරන්න යන්න අපි බොක්කෙන්ම සපෝට් එක දුන්නා. මල්රානිගේ එක හිනාවක්, කොන්ඩ කරලක් පිසගෙන එන හුලං රොදක් නිමල් මාසයක් නොකා නොබී ජිවත් කරන්න ඇති බව අපි දැනගෙන හිටියා.

ගණන් පන්තිය ඉවර වෙන්නේ පහයි තිහට, YMBA එකේ ක්ලාස් කරපු ඒ උත්තමයා සමහර දවස් වලට හය වෙනකනුත් ක්ලාස් ඇද්දා මතක ඇති. මල්රානි පහයි කාලට ක්ලාස් ඉවර වෙලා පහයි තිහේ බස් එකේ යන බව නිමල් දැනගෙන හිටියා. ඒ හින්දාම පහයි කාල වෙද්දී උගේ පුකේ කිරිපනුවෝ නලියන්න පටන් ගන්නවා.

“ ඒ යමන්කෝ!”
“කොහේ යන්නද බං. මේකා දැක්කොත් ඉවරයි. දන්නවනේ කට!”

සත්‍ය ප්‍රේමයට අග්න්‍යාසයෙන් උදව් කරන්න බැඳිලා හිටිය අපි සර් උත්තමයා SF එක්ක හදන කොනේ හොයන්න බෝඩ් එක දිහාට හැරෙද්දීම ජනේලෙන් පැන්නා.
සර් උත්තමයා දැක්කා!

“යකෝ! අර බලාපියව් අරුන්ගේ දිවිල්ල. මොකෝ රෑ උනාම පාරට අලි එනවද! කමක් නෑ පුතාලා ලබන සතියේ කාඩ් ගන්න ඕනේ නිසා ක්ලාස් එන්න!!”

ඒ උත්තමයා කියන දේවල් අහන්න නොහිටිය අපි නිමලත් එක්ක ස්ටෑන්ඩ් ඒකට දිව්වා. හරි අමාරුවෙන් අද්දන බස් එකට දුවලා ගොඩ උනා. මෙන්න නිමලා නගින්නේ නෑ!

“නැගපන් යකෝ! මල්රානි ඇතුලේ ඇති!”

“ඔව් බං. ඒකි ඇතුලේ ඇති. ඒත් මට අද ඒකිව බලන්න බෑ වගේ බං”

එහෙම හිතෙන එකත් සත්‍ය ප්‍රේමයේ ම කොටසක් වෙන්න ඇති කියලා නිමලට අම්මමෝ නැතිව බැනලා අපි පුට්බෝඩ් එකෙන් බිමට පැන්නා.

කාලය ගත උනා. නිමල් රට ගියා. මල්රානි කැම්පස් ගියා. ඊට පස්සේ බැන්දා. නිමල් නෙවෙයි. වෙන කෙනෙක්!

නිමල් ළඟ අර උප්පැන්න සහතිකේ තාම තියනවා ඇති.  

Sunday, October 21, 2018

අතීසාර මිත්‍රයෝ සහ ලැට්ක්ලා එක - ක්ලාස් කතා 01


ගොඩක් කාලෙකින් ඒ කිව්වේ සෑහෙන්න කාලෙකින් නාඩියක් කොටපු නැති වෙච්චි, ආයේ කොටපන් ආයේ කොටපන් කියලා හතර අතෙන් කෑ ගහන්න ගත්තු එකේ ඔන්න ඔහේ කොටලා දානවා කියලා හිතුනා.

පහුගිය දොහේ මොකුත් කොටන්න කරන්න බැරි උනේ නාඩියා ජුන්ඩියක් විතර ලොකු පිම්මක් පැනපු නිසා. ඒ කිව්වේ කසාද බැන්දේ එහෙම නැතුවා. මංතුමා අධ්‍යාපන සහ පරේක්ෂණ කාරණේකට විප්‍රවාසගත උනා. දැන් වාසේ දේසේ කැන්ගරු දේසේ. ඒ අල්ල පනල්ලේ මේක කොටන්න ඉස්පාසුවක් ලැබුනේ හදිසි වැඩකට ට්‍රම්ප් දේසෙට යන ගමන් අඩි දහපාලොස්දාහක් උඩ ඉඳන්. (ඔව් දැන් කියපං උඹට එච්චර උඩට යන්න උනා අකුරක් කොටන්න කියලා.. )

හැමදේම වෙනස් වෙලා බොලව්...

ඒ ඇහැව් අස්සේ ඉස්සර දොහේ කරපු කියපු දේවල් තනියම මනෝ පාරක් ගහගෙන ඉන්න වෙලාවට ඔළුවට එන එක වලක්වන්න අමාරුයි. ඒ අස්සේ ඇස් අග්ගිස්ස තෙත් වෙන වේලාවන් නැතිවමත් නෙවෙයි.

කොහොමෙන් කොහොම හරි අද කොටන්න හිතුවේ හරිම අපූරු අතීත මතක ටිකක්. අපි කොයි කාගේත් ජිවිතේ සොමිබර ජෝලිබර කාලසීමාවක් තමයි ඉස්කෝලේ කාලේ. ගෙදර ඇඳේ ඉඳන් හැතැම්ම බාගයක් දුරින් තිබිච්චි ඉස්කෝලේට අවුරුදු දහතුනක් ගච්චපු එකා වෙච්චි මං  ඉස්කෝලේ කාලේ ආයේ මදි නොකියන්න ආතල් එකේ හිටියා.

ඒ අස්සේ තිබිච්චි AL කාලේ පිස්සු බම්ප් වෙන කාලයක්. අවුරුදු දෙකකින් විතර ජිවිතේ තීරණේ කරන (ටිකකට හරි) මහා විබාගයක් තියාගෙනත් අපි ආතල් එකේ හිටියා. ගෙදරින් පොකැට් මනි විදිහට දෙන රුපියල් සීයෙන් පන්ති ගිහිං දවල්ට බඩ පුරව දානකම් බණ්ඩාගේ කඩෙන් තොසේ කන්න පුළුවන් උනා.

AL පන්ති තමා හොඳම එක. මෙහෙමයි. කාඩ් ගන්න නොගන්න එක වෙනම දෙයක් 😉 ඒ අස්සේ පොඩ්ඩක් ගණන් හදන්න එහෙම කම්මැලි නම්. Chemistry පරිවර්තන අරහං නම් ක්ලාස් එකක් දෙකක් කට් කරන්න අපේ සැට් එක පසුබට උනේ නෑ. ඔය කාලේ සිද්ධ වෙච්චි කතා දෙක තුනක් මතක විදිහට කොටලා දාන්න හිතුවා.

ඔන්න එක දවසක් උදේ පාන්දර හයේ බස් එක අල්ලාගෙන ක්ලාස් යන්නයි සූදානම. ඕක සෙනසුරාදා ඉරිදා දවස් දේකට බදු අරගෙන හිටියේ ක්ලාස් යන උන්. ඩබල් සීට් බොහොමයක් පාසල් ප්‍රේම වලින් පිරිලයි තිබ්බේ. අපි වගේ අහිංසකයන්ට පිටිපස්සේ සීට් එකේ පොඩි ඉඩක් සෙට් උනා. නැත්නම් පුට්බෝඩ් තමා. එක එක හෝල්ට් වලින් සැට් එකේ එක එකා ගොඩ වෙනවා. දැන් ඔන්න බස් එක ගිරිඋල්ල පාස් කරලා යනවා. 

පුට්බෝඩ් එකේ ඉන්න මට උදේ බඩට දාගත්තු කිරි එක සිග්නල් දෙන්න පටන් අරගෙන.

“අඩෝ පුෂ්පේ.. බොක පාරක් බාන්න ඕනේ වගේ ඕයි”

“මොන මඟුලක්ද. මං අදවත් ක්ලාස් යන්න ඕනේ. උඹ නාරම්මලින් බැහැලා වැඩේ කරගෙන ඊළඟ බස් එකේ වරෙන්”

බඩේ හොල්මන් ටික හරි අමාරුවෙන් ඉවසගෙන බස් එක නාරම්මල ස්ටෑන්ඩ් එකට දාපු ගමන් හුරේ රන් එක පබ්ලික් ලැට් එකට (ඒ වෙද්දී වටේ පිටේ නගර බොහොමයක ලැට් එක ඇස් පියාගෙන හොයාගන්න තරං මට්ටමක අපි හිටියා) නයි කයිද රෝස් පාන් කියපි! එතැන ලැට් එක නෑ කියපන්කො!

පුක බෙරි කරගෙන වටේ කැරකිච්චි මාව දැකපු ත්‍රිවිල් අයියා කෙනෙක්...

“මල්ලි ලැට් එක ගිය බදාදා කැඩුවනේ අලුතින් හදන්න කියලා!!!”

හිටපං ඇති වෙච්චි තත්ත්වේ! හරිම අමාරුවෙන් එතැන තිබ්බ තේ කඩේකට දුවලා වැඩේ ගොඩ දාගත්තා. මොන ක්ලාස් යාමක්ද එදා. පැයක් පරක්කු වෙලා ක්ලාස් යන්න පුළුවන් යෑ! බෝකක් සෙට් වෙලා ක්ලාස් ගියේ නෑ කියලා රෙද්දක් ඇදගෙන ගෙදර යන්න පුළුවන් යැ!

ඔය AL කාලේ කියන්නේ කොල්ලෝ කෙල්ලොන්ගේ හද මෝරන කාලේ නේ. එකම විදිහේ විත්‍රපටි හැමදාම බලලා ඇති වෙලා හිටිය අපිට, නෙක නෙක පාට ඇඳගෙන හතර අතෙන් එන කෙලි පොඩිත්තියෝ දැක්කහම නිකම් කාන්තාරේ යන ඔටුවොන්ට වතුර පෙන්නුවා වගේ කිචි කැවෙන සීන් එකක් තිබ්බා. ඉතිං ඔය කාලේ පොඩි පොඩි හුට්ටප්පර තිබුනේ නැතිවමත් නෙවෙයි. හැබැයි ඉතිං මේ කාලේ වගේ වට්සැප්, වයිබර මොකුත් නෑ. පොඩි නොකියා මෝබයිලාවකට රුපියල් පනහක රිලෝඩ් එකක් දාගෙන මාසයක්වත් අදින්න අපිට සිද්ධ වෙලා තිබ්බා. ඉතිං ලොකුම communication medium එක මැසේජ් තමා. නැත්නම් මිස් කෝල්! ඔව් යකෝ! අපි සමහරු මිස් කෝල් වලින් මෝස් පණිවිඩ යවන ක්‍රමයක් හොයාගෙන තිබ්බා!

ඔන්න මංතුමත් ගල අයිනේ ඉස්කෝලේ ගෑල්ලමයෙක් එක්ක පොඩ්ඩක් හිනා වෙන්න කතා කරන්න පටන් අරගෙනයි තිබ්බේ ඒ වෙද්දී. 😉 වැඩේට සපෝට් කරන්න ඕනෑම වෙලාවක ක්ලාස් කට් කරන්න උනත් උරදෙන අතීසාර මිතුරු කැලක් හිටියා. ඔන්න මිස් කෝල් වලින් මැසේජ් වලින් ගලා ගිය ප්‍රේමේ හා හා පුරා කියලා හම්බෙන්නයි මංතුමාගේ සූදානම. කුරුණෑගල පරණ මාකට් එක ඉස්සර කොක්කු පිරිච්චි ගස් යට ගහන ලෝකේ හිමිංම යන බස් සැට් එක මතක ඇතිනේ. ඔතන තමා තැන. දවල් දොළහට විතර “එයා” එනවා කිව්වා. මගේ තනි නොතනියට අපේ උන් දෙක තුනක් හත් අට පොලක උකුසු ඇස් යොමාගෙන හිටියා. ඇතුගල රත් වෙලා උණුහුම් වෙච්චි හුලං පාරක් ඉම්පීරියල් එක පැත්තෙන් ඇවිත් ගස් අතු හොලවගෙන හැමුවා. කපුටු කූඩු වල අපිළිවෙලට තිබිච්චි කෝටු හයියෙන් හයියෙන් අඩි තිය තියා යන කෙල්ලොන්ගේ කුඩ උඩට වැටුනා. එයා ආවා!

“අද ක්ලාස් ගියාද” - ඒ මම!
“හ්ම්ම්...”
“මමත් ගියා”
“හ්ම්ම්..”
“හවස ක්ලාස් යනවද?
“හ්ම්ම්....”

ඒ අහව් අස්සේ කෙල්ල බයෙන් බයෙන් වගේ මහේ උරිස්සට උඩින් පිටිපස්ස බලනවා මට පේනවා. මං තුමා පිටිපස්ස බැලුවද? නෑ සහෝදරවරුනි, ඒ අක්ෂි රසායනය නේත්‍ර දෙකෙන් මොහොතකටවත් අයින් කරගන්න මං ලෝබ උනා මිත්‍රවරුනි!

කෙල්ල ටිකක් සලිත උනා කියලා මට තේරුනා. හදිස්සියෙන් වගේ අතේ බැඳපු ඔරලෝසුවෙන් වෙලාව බලපු දැරිවි,

“මට පරක්කු වෙනවා. මං යනවා!”
ඈ යන්න ගියා!

මොහොතක් ගල් ගැහුණු මං පිටිපස්ස බැලුවා. කිව්වට ඇස් වහක් කටවහක් නෑ පුෂ්පයා ඇතුළු අතීසාර මිතුරු කැල කට බලියාගෙන විරිත්තාගෙන පිටිපස්සේ!

“තොපි මොකෝ මැද්දට පැන්නේ?”

“නෑ බං ඒ කෙල්ල අපිත් එක්ක නිකං යන්තමට හිනා වෙනවා වගේ අපි දැක්ක. ඉතිං හිතුවා උඹ අපි ගැන කියන්න ඇති කියලා. ඉතිං අපි පොඩ්ඩක් කෙල්ල හොඳට බලාගන්න ලොකේෂන් ගත උනා”

එච්චරයි! මුන්ගේ විරිත්තිල්ලෙන් කෙල්ල බය උනා! නානා හරක් දිහා බලනවා වගේ කෙල්ලෙක් දිහා කොල්ලෝ රංචුවක් බලං ඉද්දි මොන මුවැත්තියද බිය නොවන්නේ මිතුර!
මට කෙල උනා. එයා ආයේ මිස් කෝල් එකක්වත් ගැහුවේ නෑ.


මේ ටිකයි! ඉතුරු ටික පස්සට!

Saturday, May 19, 2018

ඉර


දවස් ගානක් වැහැලා මුළු කොළඹ ම තෙත බරියන් වෙච්චි සතියකට පස්සේ හරි අපූරුවට ඉර එළිය වැටිලා තිබිච්චි දවසක අවසානේ.. වැස්සට ලුණු කහට හේදුනු තට්ටු බර ගාණක බිල්ඩිමේ ජනේලයකින්, රතුවට රතුවේ ගිලෙන්න යන්න ඉර ගෙඩිය දිහා මං බලාගෙන ඉන්නවා.

වැස්සට හේදිලා කළු පාට උනු පාර දිගේ කහ පාට ලයිට් පත්තු කරගෙන හිමිහිට ගාටන වාහන කන්දරාව දිහා බලාගෙන හිටිය මට හදිස්සියේම පොඩ්ඩක් එළියට යන්න ඕනේ කියලා හිතෙනවා. පාට පාට සරුන්ගෝල ඉගිලෙන ගෝල් ෆේස් එක. හැමදාම වගේ ලොකු බර හුස්මක් පහළ දාන්න ඕනේ උණු වෙලාවට ඉබේටම වගේ කකුල් දෙක ඇදෙන්නේ එතැනට.

කොළඹ වරායේ බඩු බාන ජිරාෆ්ලාගේ බෙල්ලේ හයි කරපු ලයිට් හරි අපූරුවට ඈතට පේනවා. හැබැයි වෙනදට නිල් පාට සාගරේ මැද්දෑවෙන් පෙනෙද්දී තිබුණු ලස්සන අලුත ගොඩ දාපු මඩ පාට වැලි අස්සෙන් පෙනෙද්දී නැත්දෝ මන්දා කියලා හිතෙනවා.

මොන මොනවාදෝ කියවා කියවා හයියෙන් හිනාවෙන සුදුමිටි ඇස් පුංචි මිනිස්සු හතර පස් දෙනෙක් මාව පහු කරගෙන යනවා. හැමදාම වගේ රතු වෙන්න බැඳපු ඉස්සෝ වඩයකට කැරට් රට ළුණු ටිකක් ඉහගෙන අතට අරගෙන මං හිස් වෙලා තිබිච්චි බංකුවක ඉඳගන්නවා.

ඉර හරි අපූරුවට බැහැලා යනවා. මහ මුහුද මැද්දේ නැව් දෙක තුනක් හීනියට ඉහළ පහල යන හැටි හුළඟත් එක්ක මුහු වෙලා බලාගෙන ඉන්නකොට කවුරු හරි පිටිපස්සෙන් මගේ නම කියනවා ඇහෙනවා.

“ඔයා මොකෝ මෙතැන කරන්නේ?

අනූ! පොඩි කාලේ ඉඳන් එකට ඉස්කෝලේ ගිය එකී දැන් ලොකු තැනක ලොකු රස්සාවක්! මට හීනියට හිනාවක් යනවා.

“අපි ඉතිං කොහොමත් එහා වැටේනේ ඉන්නේ. මොකෝ මේ හදිස්සියේ ලොකු නෝනා කලින් ඔෆිස් එකෙන් පැනලා වගේ”

“නෑ අනේ.. මේ නංගි මගේ බෝඩිමේ මයි. අද ගෝල් ෆේස් එන්නම ඕනේ කිව්වා. ඉතිං එක්කගෙන ආවා.”

අනූ ත් එක්ක කොන්ඩේ කැරලි ගැහිච්චි හරිම ලොකු හිනාවක් තියෙන කෙල්ලෙක්.. ඒ ළමයා හිනා වෙද්දී කම්මුලේ හරිම අපූරුවට වලක් හැදෙනවා.

“ආ.. නංගි.. මේ නාඩි.. ඉස්කෝලේ කාලේ ඉඳන් දන්න පරාළ ඇණයක්!” අනූ කියවන්න පටන් ගන්නවා.

ඒ ළමයා කියන හැම ඒකට හරිම අපූරු විදිහට හිනා වෙනවා.

කොයි වෙලෙත් කරදර කරන මෝබයිලේ ඒ වෙලෙත් සද්ද කරනවා.
“ඔව්. මං ඉක්මනට එනවා ඔෆිස් එකට. පොඩ්ඩක් එළියට ආවා.” තට්ටු තිහක් උඩින් එන කෝල් එකකට මං උත්තර දෙනවා.

“දැන් හරි බිසී මිනිහෙක් නේ..” යන්න යන්න ඉතිං” අනූ ආයෙත් කින්ඩි දානවා.

“අනේ අයියේ.. යන්න කලින් අපි දෙන්නගේ ෆොටෝ එකක් අරගෙන දෙන්නකෝ..” හිමාලි; අනූත් එක්ක ආපු ළමයා ෆෝන් එකක් දික් කරන ගමන් කියනවා.

පොඩි වෙලාවකට ෆොටෝග්‍රෑෆර් කෙනෙක් වෙච්චි මං ඒ දෙන්නගේ ෆොටෝ එකක් අරගෙන ෆෝන් එක ආපහු දෙනවා..

“අයියේ.. ඉර බහින එකෙත් ෆොටෝ එකක් අරගෙන දෙන්න. අද හරි ලස්සනට ඉර බහිනවා ඇති”

.... “ඇති”???

හිමාලි එහෙම කියනවා. අනූ ගේ අත අත අරින්නෙම නැතිව හයියෙන් හිනාවෙන, කළු පාට අඩු අව පාට ඇස් කොහේදෝ ඈත බලාගෙන මට කතා කරනවා.  

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...