මං සුවඳට කෑදර මිනිහෙක්!
මගේ ලෝකේ මතක ගොඩාරියක් බැඳිලා තියෙන්නේ සුවඳ එක්ක. සමහර සුවඳ හරියට පැහැදිලි කරන්නත් අමාරුයි. ඒ ඇත්තටම තියෙන සුවඳක්ද නැත්නං අපි හිතින් මවා ගත්තු දෙයක්ද කියලා හිතෙන තරම් මායාකාරියි. හදිස්සියේ අහම්බයකින් දැනෙන සුවඳකට පුළුවන් අවුරුදු ගානක් අතීතයට එක පාර මාව ගෙනියන්න.
පොඩිම කාලේ මං හැදුනේ ආච්චි අම්මලාගේ ගෙදර. සුදු පාට වැලි අතුරාපු දිග පාරක කෙලවරේ තිබිච්චි මහගෙදර දර ලිපේ ඉඳුනු බතේ සුවඳ හරිම අපූරුයි. කාලයක් පාවිච්චි කරලා කළු පාට වෙච්චි මැටි හට්ටියේ ඉඳුනු කෑම සුවඳත් එක්ක දර පිච්චෙනකොට අඟුරු වලින් එන සුවඳත් එක්කහු වෙලා කොහේවත් හොයාගන්න බැරි සුවඳක් හැදුනා.
පන්නල අපේ ගෙවල් ළඟම තමයි කුමුදු මම්මලාගේ ගෙදර තිබ්බේ. ඇච්චා කාලේ වැඩි කාලයක් ගත උනේ එහේ. වේලපු මල් වලින්, කොළවලින් ලස්සන ලස්සන නිර්මාණ කරලා රට ඇරපු එහේ තියෙන්නේ අමුතුම සුවඳක්. ජයන්ත මාමා හැමදාම හවසට පත්තු කරන හඳුන්කූරු සුවඳට මල් කොළ වේලෙද්දි එන නැවුම් සුවඳත් එව්වා අලවන්න ගෙනාපු ගම් මැලියම්වල සුවඳත් එකතු වෙලා හරිම උනුසුම් ආදරණීය සුවඳක් එතැන තිබ්බා.
ටිකක් කරදඩු උස් මහත් වෙලා ඉස්කෝලේ යන්න පටන් ගත්තහම අලුත් අලුත් සුවඳවල් අපේ ලෝකේට එන්න පටන් ගත්තා. කාටත් හොරෙන් ඉස්කෝලේ අරං යන ලේන්සුවට සැන්ට් චුට්ටක් දාගෙන යන්නත් අපි පුරුදු වෙලා හිටියා. ඒ කොච්චර තිබ්බත් මට ඉස්කෝලේ කාලෙත් එක්ක එකටම මතක් වෙන්නේ ඉස්සර ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර එද්දී අතරමඟ තිබිච්චි පොල්තෙල් මෝලේ අලුත හින්දපු පුන්නක්කු සුවඳ. ඒ සුවඳත් එක්ක ගෙදර එන්නේ යකෙක් කන බඩගින්නෙන්.
ජීවිතේ ගත උනු අපූරුම කාලයකෙට එක පාර අරං යන්න පුළුවන් සුවඳක් මට තියේ. ඒ සපත්තු පොලිෂ්, බ්‍රාසෝ, කාඩිනල් එකට එකතු වෙලා එන ‘රන්ටැඹේ’ සුවඳ. ටිකක් විතර වෙනස් නේද.. ඔව්.. අවුරුදු පහක් ශිෂ්‍යබට කඳවුරු ගත උනු මට ඒ සුවඳනම් අමතක කරන්නම බැරි වෙයි. අදටත් සපත්තු දෙක පොලිෂ් කරන්න පොලිෂ් ටින් එක අරිද්දි එන සුවඳ එක පාරටම මාව හැතැම්ම දාස් ගානක් එහා මහවැලි ග‌ඟ අයිනේ ගෝනාකන්ද පාමුල බිලට් එකක් ඉස්සරහට අරගෙන යනවා.
ඉස්කෝලේ කාලේ ටිකක් රෑ වෙලා ගෙදරට යද්දී ඉස්සර පාර අයිනේ තිබ්බ රුපියල් දෙකේ වඩේ කඩ මතකද.. ඒත් එක්ක තිබ්බ භූමිතෙල් ලිපේ කඩල හට්ටිය..අර කූනිස්සෝ දාලා සූස් සූස් ගාන තරම් සැරට දෙන්නේ. ඒ කඩල තෙම්පරාදුවේ සුවඳ මතක් වෙන වාරයක් ගානේ කටට කෙලත් එනවා. හරිම උනුසුම් සුවඳ මතකයක්.
හැමෝම වගේ ආසයිනේ අළුත් වැස්සේ සුවඳට.. රජරටට එන වැස්සේ සුවඳ වෙනස්. ගොඩාක් කාලයක් අව්වෙන් පිච්චිච්ච පොළොවට දොඹ ගෙඩි තරම් වැහි වැටෙද්දී පොළොවෙන් එන්නේ වෙනස්ම සුවඳක්. ඒත් එක්ක අපේ හොස්ටල් එක වෙච්චි දුට්ටේ සුවඳත් එකතු උනාම ‘රජරට සුවඳ’ ඉපදෙනවා. රජරට සුවඳත් එක්ක බැදිච්චි එකී නොකී කතා ගොඩක් සුවඳ කෝච්චියේ එකතු වෙලා මගේ නහයෙන් ඔළුව ඇතුලේ දුවනවා.
“කොළඹ හරි නපුරුයි අම්මේ” කියලා උදාර කිව්වට කොළඹටත් අනන්‍ය වෙච්චි සුවඳක් තියෙනවා. කොළඹ තියෙන්නේ අංක පහළොවක් උනාට තියෙන සුවඳ ගාන ඊට බොහොම වැඩියි.
අලුත් පොත් සුවඳයි. හැමෝම වගේ මමත් ඒ සුවඳට පෙරේතයි. ඊටත් වඩා සුවදයි එහෙන් මෙහෙන් එකතු කරපු පොත් ගොඩවල් පුරවපු කාමරේක කාඩ්බෝඩ් එකක් උඩ නිදා ගද්දි එන පොත් සුවඳ. ඒත් එක්ක කාලයක් මාසෙකට සැරයක්වත් දුර පළාතක ඉස්කෝලෙක පුටු බංකු පේන්ට් කරන්න අරං යන තීන්ත ලැකර් සුවඳත් ඒකට එකතු වෙලා තිබ්බා.
ගාලු පාරේ ගල්කිස්ස එහෙම පහු කරලා රත්මලාන හරියට එද්දී එන මැලිබන් එකේ සුවඳ මතකද? ජිවිතේ තවත් අපූරු කාලයක් ගත උනේ එහෙ. මැලිබන් එකෙං එන බිස්කට් සුවදට බෝඩිමේ හෝදපු නැති ඇඳුම්, පරණ වෙච්චි කෑම ඔක්කොම එකතු වෙලා බෝඩිං සුවඳ හැදුනා.
බත්තරමුල්ලේ දියත උයනේ එහෙම තියෙන්නේ ඊට වෙනස් සුවඳක්. ඒක ටිකක් නිස්කලංකයි.. සමහර වෙලාවට ආදරණීයයි.. සමහර වෙලාවට හරිම ගුප්තයි. දියවන්නාවෙන් එන කෝඩ හුළඟත් එක්ක වැඩ කරන මිනිස්සුන්ගේ දහඩිය, ඩීසල් දුම එක්ක එකතු වෙච්චි හරිම බර සුවදක්.
මුහුදේ තියෙනේ වෙනස්ම සුවඳක්. හැබැයි ගෝල්ෆේස් එකේ තියෙනේ ඒ සුවඳ නෙවෙයි. බර වෙච්චි සුසුම්.. හිනා හඩ… ඉස්සෝ වඩේ.. ඔය ඔක්කෝම එකතු වෙලා ආදරණීය කෙලිලෝල සුවඳක් තමයි මට ‘ගෝල්ෆේස් සුවඳ’
ලෝකේ එක එක තැන් වලින් කෑදරෙන් එකතු කරගත්තු සුවඳවල් එහෙමත් නැතිවාම නෙවෙයි. සියැටෙල් වල මේපල් ගස් වලින් වැහිච්චි පාරවල් වල ඔක්තොම්බර් මාසේ තියෙන බර වෙච්චි සුවඳ වගේ එව්වා හරිම උනුසුම්. හැමදාම උනත් විඳින්න කෑදර හිතෙන තරම්…
අදටත් හදිස්සියේ නාස් කුහර අස්සෙන් ඔය එකී මෙකී නොකී සුවඳවල් හිමිහිට රිංගනවා. මටත් නොදැනීම මාව ඒ සුවඳට අරගෙන යනවා.
මං සුවඳට කෑදර මිනිහෙක්!
