නාඩි සෙට් එක

Sunday, December 5, 2021

නොනවතින


 

රෑ මැදියමට පැය තුනයි 

ඉර තාමත් උඩ වැඩ 

දහඩිය පෙඟුණු පුටුවක 

කැරකෙමි එක තැනක අපි වැඩ

 

විටෙක දුරබනුව නද දෙයි 

ඒ තව ‘ටාස්කයක්’ එන හඬ

ලිස්ට් එක නම් එහෙමමයි 

ඕටී නැතිවමත් අපි වැඩ 


මීටිම් කැලැන්ඩර් පුරවයි

හොය හොයා ඉඩකඩ 

ලන්ච් ප්ලෑනින් කැචප් දැම්මයි 

කන්නත් වෙලාවක් නැති හැඩ


ඇස් කෙවෙණි තදට කකියයි

මොනිටරේ දිස්නයට තද

ජනේලෙන් එළිය ‌බැලිමි මඳකට  

හිටියා කුරුල්ලෙක් පොඩි හරි හැඩ

Thursday, September 30, 2021

මං සුවඳට කෑදර මිනිහෙක්


පෘථග්ජන මිනිස්සු වෙච්චි අපි හැම මොහොතේම මොකක් හරි දේකට ආසා කරනවා.. මොකක් හරි හැඟීමකට ආදරය කරනවා. ඒ ආසාව සන්තෝසදායක දෙයක් නම් ඒ විඳීම ආයේ සැරයක් විඳින්න උත්සාහ කරනවා.. ඒ අපේ හැටි. ඒ විඳීම් එක්ක මිහිරි අමිහිරි මතක සමුදායක් බැඳිලා තියෙනවා.

මං සුවඳට කෑදර මිනිහෙක්!
මගේ ලෝකේ මතක ගොඩාරියක් බැඳිලා තියෙන්නේ සුවඳ එක්ක. සමහර සුවඳ හරියට පැහැදිලි කරන්නත් අමාරුයි. ඒ ඇත්තටම තියෙන සුවඳක්ද නැත්නං අපි හිතින් මවා ගත්තු දෙයක්ද කියලා හිතෙන තරම් මායාකාරියි. හදිස්සියේ අහම්බයකින් දැනෙන සුවඳකට පුළුවන් අවුරුදු ගානක් අතීතයට එක පාර මාව ගෙනියන්න.
පොඩිම කාලේ මං හැදුනේ ආච්චි අම්මලාගේ ගෙදර. සුදු පාට වැලි අතුරාපු දිග පාරක කෙලවරේ තිබිච්චි මහගෙදර දර ලිපේ ඉඳුනු බතේ සුවඳ හරිම අපූරුයි. කාලයක් පාවිච්චි කරලා කළු පාට වෙච්චි මැටි හට්ටියේ ඉ‌ඳුනු කෑම සුවඳත් එක්ක දර පිච්චෙනකොට අඟුරු වලින් එන සුවඳත් එක්කහු වෙලා කොහේවත් හොයාගන්න බැරි සුවඳක් හැදුනා.
පන්නල අපේ ගෙවල් ළඟම තමයි කුමුදු මම්මලාගේ ගෙදර තිබ්බේ. ඇච්චා කාලේ වැඩි කාලයක් ගත උනේ එහේ. වේලපු මල් වලින්, කොළවලින් ලස්සන ලස්සන නිර්මාණ කරලා රට ඇරපු එහේ තියෙන්නේ අමුතුම සුවඳක්. ජයන්ත මාමා හැමදාම හවසට පත්තු කරන හඳුන්කූරු සුවඳට මල් කොළ වේලෙද්දි එන නැවුම් සුවඳත් එව්වා අලවන්න ගෙනාපු ගම් මැලියම්වල සුවඳත් එකතු වෙලා හරිම උනුසුම් ආදරණීය සුවඳක් එතැන තිබ්බා.
ටිකක් කරදඩු උස් මහත් වෙලා ඉස්කෝලේ යන්න පටන් ගත්තහම අලුත් අලුත් සුවඳවල් අපේ ලෝකේට එන්න පටන් ගත්තා. කාටත් හොරෙන් ඉස්කෝලේ අරං යන ලේන්සුවට සැන්ට් චුට්ටක් දාගෙන යන්නත් අපි පුරුදු වෙලා හිටියා. ඒ කොච්චර තිබ්බත් මට ඉස්කෝලේ කාලෙත් එක්ක එකටම මතක් වෙන්නේ ඉස්සර ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර එද්දී අතරමඟ තිබිච්චි පොල්තෙල් මෝලේ අලුත හින්දපු පුන්නක්කු සුවඳ. ඒ සුවඳත් එක්ක ගෙදර එන්නේ යකෙක් කන බඩගින්නෙන්.
ජීවිතේ ගත උනු අපූරුම කාලයකෙට එක පාර අරං යන්න පුළුවන් සු‌වඳක් මට තියේ. ඒ සපත්තු පොලිෂ්, බ්රාසෝ, කාඩිනල් එකට එකතු වෙලා එන ‘රන්ටැඹේ’ සුවඳ. ටිකක් විතර වෙනස් නේද.. ඔව්.. අවුරුදු පහක් ශිෂ්යබට කඳවුරු ගත උනු මට ඒ සුවඳනම් අමතක කරන්නම බැරි වෙයි. අදටත් සපත්තු දෙක පොලිෂ් කරන්න පොලිෂ් ටින් එක අරිද්දි එන සුවඳ එක පාරටම මාව හැතැම්ම දාස් ගානක් එහා මහවැලි ග‌ඟ අයිනේ ගෝනාකන්ද පාමුල බිලට් එකක් ඉස්සරහට අරගෙන යනවා.
ඉස්කෝලේ කාලේ ටිකක් රෑ වෙලා ගෙදරට යද්දී ඉස්සර පාර අයිනේ තිබ්බ රුපියල් දෙකේ වඩේ කඩ මතකද.. ඒත් එක්ක තිබ්බ භූමිතෙල් ලිපේ කඩල හට්ටිය..අර කූනිස්සෝ දාලා සූස් සූස් ගාන තරම් සැරට දෙන්නේ. ඒ කඩල තෙම්පරාදුවේ සු‌වඳ මතක් වෙන වාරයක් ගානේ කටට කෙලත් එනවා. හරිම උනුසුම් සුවඳ මතකයක්.
හැමෝම වගේ ආසයිනේ අළුත් වැස්සේ සුවඳට.. රජරටට එන වැස්සේ සුවඳ වෙනස්. ගොඩාක් කාලයක් අව්වෙන් පිච්චිච්ච පොළොවට දොඹ ගෙඩි තරම් වැහි වැටෙද්දී පොළොවෙන් එන්නේ වෙනස්ම සුවඳක්. ඒත් එක්ක අපේ හොස්ටල් එක වෙච්චි දුට්ටේ සුවඳත් එකතු උනාම ‘රජරට සුවඳ’ ඉපදෙනවා. රජරට සුවඳත් එක්ක බැදිච්චි එකී නොකී කතා ගොඩක් සුවඳ කෝච්චියේ එකතු වෙලා මගේ නහයෙන් ඔළුව ඇතුලේ දුවනවා.
“කොළඹ හරි නපුරුයි අම්මේ” කියලා උදාර කිව්වට කොළඹටත් අනන්ය වෙච්චි සුවඳක් තියෙනවා. කොළඹ තියෙන්නේ අංක පහළොවක් උනාට තියෙන සුවඳ ගාන ඊට බොහොම වැඩියි.
අලුත් පොත් සුවඳයි. හැමෝම වගේ මමත් ඒ සුවඳට පෙරේතයි. ඊටත් වඩා සුවදයි එහෙන් මෙහෙන් එකතු කරපු පොත් ගොඩවල් පුරවපු කාමරේක කාඩ්බෝඩ් එකක් උඩ නිදා ගද්දි එන පොත් සුවඳ. ඒත් එක්ක කාලයක් මාසෙකට සැරයක්වත් දුර පළාතක ඉස්කෝලෙක පුටු බංකු පේන්ට් කරන්න අරං යන තීන්ත ලැකර් සුවඳත් ඒකට එකතු වෙලා තිබ්බා.
ගාලු පාරේ ගල්කිස්ස එහෙම පහු කරලා රත්මලාන හරියට එද්දී එන මැලිබන් එකේ සුවඳ මතකද? ජිවිතේ තවත් අපූරු කාලයක් ගත උනේ එහෙ. මැලිබන් එකෙං එන බිස්කට් සුවදට බෝඩිමේ හෝදපු නැති ඇඳුම්, පරණ වෙච්චි කෑම ඔක්කොම එකතු වෙලා බෝඩිං සුවඳ හැදුනා.
බත්තරමුල්ලේ දියත උයනේ එහෙම තියෙන්නේ ඊට වෙනස් සුවඳක්. ඒක ටිකක් නිස්කලංකයි.. සමහර වෙලාවට ආදරණීයයි.. සමහර වෙලාවට හරිම ගුප්තයි. දියවන්නාවෙන් එන කෝඩ හුළඟත් එක්ක වැඩ කරන මිනිස්සුන්ගේ දහඩිය, ඩීසල් දුම එක්ක එකතු වෙච්චි හරිම බර සුවදක්.
මුහුදේ තියෙනේ වෙනස්ම සුවඳක්. හැබැයි ගෝල්ෆේස් එකේ තියෙනේ ඒ සුවඳ නෙවෙයි. බර වෙච්චි සුසුම්.. හිනා හඩ… ඉස්සෝ වඩේ.. ඔය ඔක්කෝම එකතු වෙලා ආදරණීය කෙලිලෝල සුවඳක් තමයි මට ‘ගෝල්ෆේස් සුවඳ’
ලෝකේ එක එක තැන් වලින් කෑදරෙන් එකතු කරගත්තු සුවඳවල් එහෙමත් නැතිවාම නෙවෙයි. සියැටෙල් වල මේපල් ගස් වලින් වැහිච්චි පාරවල් වල ඔක්තොම්බර් මාසේ තියෙන බර වෙච්චි සුවඳ වගේ එව්වා හරිම උනුසුම්. හැමදාම උනත් විඳින්න කෑදර හිතෙන තරම්…
අදටත් හදිස්සියේ නාස් කුහර අස්සෙන් ඔය එකී මෙකී නොකී සුවඳවල් හිමිහිට රිංගනවා. මටත් නොදැනීම මාව ඒ සුවඳට අරගෙන යනවා.
මං සුවඳට කෑදර මිනිහෙක්!

Friday, June 11, 2021

කෝපි


ඇටකෝටු හිරිවට්ටන පාන්දර හීතල එක්ක ඔට්ටු වෙන්න පොරොව ගත්තු ජැකට් එක ඇතුලෙනුත් හරිම අකීකරු විදිහට හීතල හුළඟ ඉදිකටු වගේ හමට වදිනවා. හුස්ම පිටවෙද්දී නහයෙන් කටින් දුම් දානවා වගේ මීදුම් ගුලි පිටවෙනවා.. මෙල්බර්න් වල සීත කාලේ ඇවිත්. හැම තැනටම හිම වැටෙන්නේ නැති උනාට සමහර දවස් වල උදේට බිංදුවට ළං වෙන්නම සීත. සීතලට ඔළුවේ ඉඳන් පොරෝගෙන නිදාගන්න හිතුනත් ලැබ් එකේ ඉතුරු වෙලා තියෙන වැඩ කන්දරාව මතක් වෙද්දී නිකම්ම ඇඳෙන් බිමට පැන්නෙනවා. 


උදේට කාර් එක එළියට ගන්න කලින්  මං ටිකක් හීටර් එක දාල තියනවා. නැත්නම් අළු පාට වෙච්චි අහසක් යටින් තෙත බරිත තාර පාරේ යද්දී හරිම මලානික හැඟීමක් එනවා. වාහනේ පාක් කරලා සීතල යන්නත් එක්ක ටිකක් හයියෙන් හයියෙන් ඇවිඳගෙන මං  ලැබ් එක පැත්තට යනවා. උදේ වැඩ පටන් ගන්න කලින් අනිවාර්‍යෙන්ම යන්න ඕනි තැනක් තියෙනවා.. 


ඔව්.. ඒ කෝපි කඩයක්. මෙහෙ තාලෙට කිව්වොත් කොෆි ෂොප් එකක්. ඇතුළට යන තැනම කළු පාට ලෑල්ලක හුණු කූරකින් අද ස්පෙශල් තියෙන කෑම එහෙම ලියලා තියෙනවා. කඩේ ඇතුලේ දිස්නේ දාන්න ලයිට් දාපු වීදුරු කූඩු ඇතුලේ දිලිසෙන ලස්සන මෆින් පේළියක් තියේ.. ඊටත් එහායින් දැක්කත් සීනි වැඩි වෙන සයිස් එකේ චොක්ලට් කේක් කෑල්ලක් වැජඹෙනවා. උදේ හීතලත් එක්ක මුහු වෙලා හරි අපූරුවට කඩෙන් එළියටත් කෝපි සුවඳ එනවා. මං ලොකු හුස්මක් එක්ක කෝපි සුවඳ පපුවට පුරවගෙන ඇතුළට යනවා. 


කෝපි කඩේ කරන බිල් අංකල් අවුරුදු තුනක් තිස්සේ දැන් මාව දන්නවා. “හලෝ ගුඩ් මෝනින්…..” මිනිහා ක්‍රිකට් පිස්සා.. මගේ ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකේ ගහලා තියෙන නම මතක තියාගෙන ලංකාවේ ප්‍රසිද්ධ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙක්ගේ නමින් බිල් අංකල් මට කතා කරනවා. හරිම උනුහුං හිනාවත් එක්ක “The usual one right?” කියලා අහනවා. හැමදාම උදේට මං ගන්නේ regular Mocha එකක් කියලා එයා දන්නවා. මම ඔළුව වනන පරක්කුවට කොන්ඩේ නිල් පාටට පාට කරලා තියෙන බැරිස්ටා ගෑනු ළමයා කොෆි මැෂින් එක දිහාවට හැරිලා පොඩි කෝප්පෙකට කොෆි බීන්ස් ක්‍රශ් එක එකතු කරගන්නවා. ඊට පස්සේ “ශුස්…” ගාලා සද්දේට කිරි කෝප්පයක් ස්ටීම් කරනවා. එහෙම කරන ගමන් හරි ලස්සනට මාත් එක්ක හිනා වෙලා “The usual melbourne weather is here right?” කියලා අහනවා. කට මට්ටමට පුරෝපු කඩදාසි කෝප්පෙට උඩින් චොක්ලට් පව්ඩර් ටිකකුත් දාලා පියනකින් වහලා දෙන Mocha එක අරගෙන මං ඉක්මනට පඩිපෙළ නඟිනවා. වැඩ පටන් ගන්න වෙලාව හරි. 


“කෝපි නැති උනොත් මේ ස්ට්‍රීට් ඔක්කොම වැහිලා යාවි” සිටි එක මැද්දේ ජනාකීර්ණ සෙන්ටර් ප්ලේස් එකේ කෝපි කඩේක වාඩි වෙලා බනානා බ්‍රෙඩ් එකක් කන ගමන් මං මගේ යාළුවත් එක්ක කෝපි ගැන කතා කරනවා. “උඹ කොහොමද බං ඔය තාර වගේ තිත්ත කෝපි බොන්නේ?” පැණිම පැණි රස මාස්මෙලෝස් දාපු හොට් චොක්ලට් එකක් බොන ගමන් එයා මට කෑගහනවා. “තිත්තත් හරි අපූරු රහක් බං” මං තව උණු කෝපි උගුරක් තොල ගානවා.


කොහේ කොයි දිග්බාගේ ගියත් කෝපි කඩයක් හොයාගෙන යන පුරුද්දක් මට තියෙනවා. මේ කොරෝනා කරදරේට කලින් සියැටෙල් ගිය වෙලාවක දිනේශ් අයියත් එක්ක ලෝක ප්‍රසිද්ධ Starbucks කෝපි කඩේ මුලින්ම දාපු තැනට යනවා. ඒක තියෙන්නේ Seattle වල pike place market එකේ. පැයක් විතර පෝලිමේ ඉඳලා අපි දෙන්නා ඒ ඉතිහාසගත කෝපි එක බීලා එනවා. ඒකෙත් අමුතු රහක් තියෙනවා. 


කොළඹ ඉන්න දවස් වල සමහර වෙලාවලට බිස්නස් මීටින් කියලා එව්වා තියේ. පොඩි වෙනසක් ඕනි උනාම කොහේ හරි තියෙන කෝපි කඩයක මේසෙක ලෝකේ කොහේ හරි තියෙන සිස්ටම් එකක ප්ලෑන් එකක්, නැත්නම් අලුත් ප්‍රොජෙක්ට් එකක් දිග ඇරෙනවා. මීටින් එක දික් වෙන තරමට හිස් වෙන කෝපි කෝප්ප ගාන වැඩි වෙනවා. 


තෙතබරියං වෙන්න වැහැලා හිතත් පෙඟිලා ගිය සමහර දවස් වල ඒ කෝපි කඩ ඇතුලේම මං තනියම ඉඳලා තියෙනවා. උස වීදුරු හූරගෙන වැහි කැට පහළට වැටෙන හැටි පැය ගණන් බලාගෙන ඉඳලා තියෙනවා. හිස් වෙච්චි මේසේ එහා පැත්තේ පුටුවේ ඉහපත්ත උඩින් කෝපි බොන මිනිස්සුන්ගේ ගුමුගුමුව මට ඇහෙනවා.


වැහි දාට නුවර යනකොට ගලගෙදරට ඉහළින් පොඩ්ඩක් නවත්තලා දුම් දාන කළු කෝපි එකක් බොන ගමන් සැර ලුණුමිරිස් එක්ක පොල් රොටී කන කඩයක් තියෙනවා. හැරිලා පෙරලිලා ඇඹරෙන ගමනක කාංසිය තෙහෙට්ටුව උණු කෝපි උගුරකින් මැකිලා යනවා.


ළඟදීම දවසක වහින වෙලාවක පොඩි කෝපි කඩයකට වෙලා කෝපි එකක් බොන්න මං මඟ බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ කෝපි කඩේ මේසේ ළං වෙලා ඉඳගන්න දිග බංකුවක් තියෙනං හොඳයි කියලා මට හිතෙනවා. 


මේසේ උඩින් කඩදාසි කෝප්පේ තියෙන ගමන් මං මැශින් එක ඔන් කරනවා. කෝපි කෝප්පෙකින් උනුහුං වෙලා මං දවස පටන් ගන්නවා… 

Saturday, March 13, 2021

කඳුළු

 

නැගිටින්නෙපා ඉක්මනින් පුතේ අද
පෙන්නන්න බෑ මට කඳුළු
ගුරු “දෙ” ගුරු රැස්වීම ඉස්කෝලෙ අද
එක්කෙනෙක් ආවට මදිලු

එදා අවුරුදු පහට කලියෙන්
ආවේ පැනගෙන කඩුළු
ගිවිස ගත්තේ ආදරෙන් ඉමු
කියලා කරගෙන තුරුළු

උඹේ වාගේ ඇස් දෙකක්
රෑ ඉහ ඉද්දරින් මැකු පාලු
තෑගි දුන්නේ උඹේ ඇස් දෙක
මකන්නට දැන් පාලු

දවස් ගෙවුනා කාලයක් දැන්
හැමදාම බිව්වේ කඳුළු
යුද්දෙ කාලේ උන්නු හිමි ගැන
තාම තොරතුරු නැතිලු

ඇහුව යාදිනි අවලාද ගිනි
හිරිවැටෙන ඇට මිදුළු
ඉවසුවා උඹ හින්දාම මම
සිඹින්නැතිවම රේල්ලුව රෑ බදුලු

ඒත්…
නැගිටින්නෙපා ඉක්මනින් පුතේ අද
පෙන්නන්න බෑ මට කඳුළු
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...